مشاوره روان شناسی 2

امروز یکی از برنامه‌های اپرا وینفری ( که بعضا چیزهای خوبی توش پیدا می‌شه) رو نگاه می‌کردم که در واقع یه جور از این جلسات مشاوره عمومی بود. 3 نفر خانم موضوع بحث بودند که هر سه معتقد بودند به رابطه جنسی معتاد شده‌اند و آمده بودند تا از اپرا خانم و روانشناسش کمک بگیرند. می‌گفتند که به هیچ‌وجه دلشون نمی‌خواسته هیچ‌کس از اطرافیانشون به این قضیه پی ببره. و از طرفی احتیاج مبرم به کمک دارند. خانم روان‌شناس هم اون‌ها رو متوجه این کرد که این هم مثل بقیه موارد اعتیاد، در واقع بهانه‌ای است برای از یاد بردن واقعیت‌های دردناک زندگی و روبرو نشدن با اونا و اینکه بهتره از مشاوره تخصصی استفاده کنند و این جور حرف‌ها.

خوب من درک می‌کنم که آدم‌ها در جلسات خصوصی مشاوره از یکی از طرق پست پیش ( و مواردی که به ذهن من نمی‌رسه الآن) مشکلاتشون رو سبک کنند. ولی بعضی وقت‌ها نمی‌فهمم که مطرح کردن مشکلات خصوصی توی یه جمع بزرگ و یا از طریق رسانه‌های جمعی چه‌جور حس رضایتی ممکنه به آدم‌ها بده. مثلا این خانم‌ها از چه چیز اینکه مشکلشون از تلویزیون پخش بشه حس رضایت می‌کردند؟ نکته‌ای که وجود داره اینه که در همه‌‌جای این دنیای امروزی ما، به طور عمومی زندگی جنسی بیش از حد فعال برای زنان ضد ارزش محسوب می‌شه. خانم‌های مورد بحث هم به این قضیه واقفند و اعتیادشون براشون یه راز بزرگ محسوب می‌شده که نمی‌خواستند هیچ‌کس بفهمه. حالا، چه انگیزه ای موجب شده که دلشون بخواد به این شیوه مشکلشون رو با عموم مردم در میون بگذارند؟ چه چیزی بهشون حس رضایت می ده؟

شاید اینکه به ترس بزرگشون غلبه کردند و راز آزار دهنده شون رو نه تنها به اطرافیانشون بلکه به میلیون‌ها آدم دیگه فاش کردند؟ یا چی؟