روزمره

در این مدت اخیر بیشتر مشغول امر خطیر تیوتورینگ (tutoring) بوده‌ام که مشتمل است بر کلاس‌های هفتگی،‌ مشاوره، و تصحیح تکالیف دانشجوها. کلا تجربه خیلی جالبی بوده و اگر کسی بخواد به عنوان حرفه آینده‌اش تدریس توی دانشگاه رو انتخاب کنه، تیوتورینگ نقطه شروع خیلی خوبیه. من دو تا کلاس دارم. یک کلاسم سال سومی‌ان، بچه‌های بدی نیستن ولی یه تعدادی‌شون زیادی بی‌حال و از مرحله پرتن و یه عده‌شون هم زیادی زبونشون درازه. اون کلاس دیگه‌ام، بچه کوچولوهای سال اولی‌اند که کلی عاشقشون شده‌ام. امروز که باهاشون کلاس داشتم بدجوری هوای تعطیلات به سرشون زده‌بود، چون هفته آینده تعطیلی بین ترم دانشگاه شروع می‌شه. وقتی رفتم سر کلاس داشتن توپ به هم پاس می‌دادن (اینجا یکی از محبوب‌ترین فعالیت‌های جوان‌ها توپ‌بازیه با این توپ‌های‌ بیضوی شکل راگبی! یکی می‌ایسته یه طرف و توپ رو پرت می‌کنه، اون‌یکی از 20 متری اون‌طرف‌تر سعی می‌کنه توپ رو بگیره و اکثرا هم موفق نمی‌شه!). خلاصه مجبور شدم توپشون رو توقیف کنم و پس از حل تمرین هفتگی، جهت حسن ختام باهاشون توپ‌بازی کنم.

اما از اخبار اینکه ما آخر هفته پیش رفتیم آژانش مسافرتی و دو تا بلیت خوشگل و البته
گرانبها رزرو کردیم به مقصد وطن. برای حدودا اواخر نوامبر. امیدوارم که هیچ مشکل و مانعی پیش نیاد و این سفر عاقبت بشود میسر.

ببینم کسی اون‌موقع‌ها ایران می‌ره؟ اگه برنامه‌ای دارین برای ایران رفتن، ما رو باخبر کنین که دیدارها رو تازه کنیم.