درد دل امروز

گزارش انتقادی شرق درباره بازی تیم ملی با مکزیک را با زحمت زیاد تا آخر خواندم، فقط برای اینکه بدون به پایان رساندن مطلب به قاضی نروم. حالا خسته از خواندنش، دلم می‌خواهد شکایت کنم از این‌همه افراط‌ گری. چرا باید انتظار می‌داشتیم که مکزیک را ببریم؟ اگر نویسنده فکر می کند که تیم ما سال گذشته را در خواب گذرانده،‌ پس به کدام پشتوانه‌ای توقع دارد که این خوابزدگان بر تیم چهارم رتبه‌بندی فیفا چیره شوند؟

بحث من بحث فوتبال نیست، من فقط خسته ام از این همه افراط ‌گری و توقع پیمودن ره صد ساله به یک شب؛ از این انتظار که کسی بیاید و دخیل‌ها را به او ببندیم و ما را در چشم بر هم زدنی زیر و زبر کند. حالا چه او برانکو باشد چه خاتمی.
خسته ام از این همه احساسات افراطی و منطق کوری که می گوید اگر بازی‌ای را باختیم دنیا به آخر رسیده و هیچ امیدی به آینده نیست.
خسته ام از این همه برچسب زدن به ایرانی جماعت. خسته‌ام از شنیدن این‌که ما ایرانی‌ها، و فقط ما ایرانی‌ها، بی‌نظمیم و قدرت‌طلبیم و به فکر منافع شخصی‌مان.

دلم می‌خواهد چشم‌ها را ببندیم و وقتی که باز می‌کنیمشان اتفاقات را واقعی‌تر ببینیم. پیشرفت‌ها را هم در کنار نقص‌ها ببینیم و برای بهتر شدن آینده نقشه بکشیم. دلم می‌خواهد کمتر قضاوت کنیم، برچسب نزنیم، خودمان را و دیگران را به اندازه، دوست داشته باشیم.