تعطیلات نامه

ظهر شده. آفتاب پهن شده وسط حیاط جلوی واحد ما و آدم رو وسوسه می‌کنه که بزنه بیرون. تسلیمش می‌‌شم. حوله و دوربین و کتاب رو می‌اندازم تو کوله‌ام. با ضدآفتاب صورتم رو می‌پوشونم. کلاه ایمنی رو می‌گذارم روی سرم و می‌رم پارکینگ. طبق معمول موقع بیرون آوردن دوچرخه پاهام رو زخم و زیلی می‌کنم. یادم می‌افته که این زخم‌ها نشانه ورزشکاریه. به این ترتیب با غرور، سرم رو بالا می‌گیرم و پا می‌زنم. مسیر دوچرخه‌سواری در حاشیه ساحل واقع شده. به دریا نگاه می‌کنم. دوچرخه‌سوارهای دیگه ازم جلو می‌زنند. ای بابا، چرا تندتر از این نمی‌تونم برم؟ باز یادم می‌افته که چیزی که مهمه پیشرفته، نه اینکه الآن چه‌قدر تند می‌تونم برم. از اینکه به این خوبی خودم رو خر می‌کنم، شاد می‌شم.

می‌رسم. دوچرخه رو قفل می‌کنم می رم تو ساحل. حوله ام رو پهن می‌کنم روی ماسه‌ها، خیلی نزدیک خطی که آب دریا به جا گذاشته. دراز می‌کشم و کتابم رو باز می‌کنم. از دست این قاجاریه که چه‌ها بر سر مملکت آوردند، یه کم ته دلم بد وبیراه می‌گم. گوشه چشمم ولی به موج‌هاست. ساحل اینجا به نظرم خیلی پهن و مسطح می‌آد شاید چون موج‌ها وقتی می‌شکنن تا مسافت زیادی توی ساحل شنی جلوتر می‌آن، بیشتر از حالت معمول.

ملت مشغول شنا و موج‌سواری ان. اکثرشون نوجوانند. یادم می‌افته به مقاله‌ای که می‌گفت استرالیا از نظر تحصیلات دبیرستانی دچار مشکله. خیلی وقت‌ها بچه‌ها سر کلاس‌هاشون حاضر نمی‌شن چون دارند وسط دریا موج‌سواری می‌کنند. حس می‌کنم پدیده قابل درکیه. پامو می‌زنم به آب. شلوارم خیس و شنی می‌شه. تا خونه رو باید همین‌طوری برونم. سر راه یک ردیف نخل کشف می‌کنم. چقدر هم کوتاه و چاقن. عاشقشون می‌شم.

دوش داغ، غذای گرم و نرم به علاوه برنامه‌کودک و آهی از سر رضایت. حس می‌کنم از تعطیلاتم راضی‌ام. می‌دونم که به زودی نظرات اساتید رو دریافت می‌کنم و باید دست به کار تصحیحات و آماده‌کردن ارایه‌ام بشم. دلم اما سفر می‌خواد به یه جای دور، سفر همیشه آدم رو تازه می‌کنه.