بهاریه آقای غیاثی اشکم رو درمی‌آره. بلند بلند هق‌هق می‌کنم، اصلا نمی‌فهمم این همه بغض از کجا آمده. شاید چون تصاویر خیلی زنده‌اند. سفر به ایران، رسیدن به تهران شلوغ، خانواده، جمع رفقا، جاده‌های شمال، بوی عید نوروز، دید و بازدیدها، و آخر سر دلتنگی برای برگشتن به خانه، در خاک غریب.

این دومین تعطیلات عیدی است که دور از ایرانم. گریه‌ام از سر دلتنگی برای بهارهای وطنی نیست. ایران، حتی اگر عیدهاش مثل زمان‌های بچگیم باصفا بود، ازش بیرون نمی‌آمدم. تلخی اوقاتم از حس بی‌وطنی است. از اینکه اهل هیچ جایی نیستم انگار. فعلا دلم نمی‌خواد برای زندگی برگردم ایران و می‌دونم که سال‌ها طول می‌کشه که به یه خاک دیگه احساس تعلق کنم، شاید هم هیچوقت نکنم.

ای کاش آدمی،
وطنش را همچون بنفشه‌ها

می‌شد با خود ببرد به هر کجا که خواست...