شبكه

من اعصابم خرد شده. غربت زده نيستم. اما اين حس تنها موندگي كه به صورت دوره‌اي آزارم مي‌ده، آمده سراغم. شبكه ‌هام رو از دست دادم. شبكه تو در توي آدم‌ها، ارتباطات، مكان‌ها، روزمرگي‌ها و نسبتهام رو . من خودم رو توي اين شبكه‌ها ايمن مي‌كردم در مقابل تنهايي و انفعال.

حالا اينجا ما دو تا مونديم و تنها دسترسي‌مون به شبكه‌هاي مجازي تلفن و اينترنته كه به سختي بتونن جايگزين شبكه‌هاي واقعي‌ها بشن. مي‌دونم كه بايد ممنون پيشرفت تكنولوژي باشم كه اين امكانات رو بهم مي‌ده. هستم،‌سعي ام رو هم مي‌كنم كه ازش استفاده كنم. مگه وبلاگ‌نويسي‌ام دليل ديگه‌اي جز اين داره كه مي‌خوام خودم رو به شبكه‌هاي مورد علاقه‌ام متصل كنم؟ ولي اين كافي نيست. خودم رو به كارهاي مفيد سرگرم مي‌كنم. درس مي‌خونم، سعي مي‌كنم زندگي حرفه‌اي براي خودم درست كنم. اما گاهي وقت‌ها "خودم" طغيان مي‌كنه و داد و فرياد اعتراضش بلند مي‌شه كه بابا جان من زندگي آكادميك نمي‌خوام. خودم رو هم بكشم اين چيزا برام لذت واقعي توليد نمي‌كنه. من نيازدارم انرژي‌هاي حسي‌ام رو كه داره تلف مي‌شه، بسوزونم. نياز دارم كه هر روز با رفقا دنيا رو تحليل كنم، دلم مي‌خواد فعاليت اجتماعي كنم، توي جمع‌هاي دوستانه شيطنت كنم...

نه اينكه از زندگي‌اينجا و اين زمانم ناراضي‌ام. اتفاقا يكي از شادترين دوره‌هاي زندگيمه. ولي اين درد دلتنگي گاهي امان آدم رو مي‌بره. بگذريم، اينا شايد عواقب نزديك بودن ددلاين تحويل پايان‌نامه است! مي‌رم سراغش دوباره. زندگي عبارتست از كار مفيد يا غير مفيد...